Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Duo Reges: constructio interrete. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sed nimis multa. Sed fortuna fortis; Sed tamen intellego quid velit. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Bork: Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere.
Efficiens dici potest.: Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Bork: Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata.
Bork: Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae.

Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest.

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Itaque his sapiens semper vacabit. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur,
primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in
conficiendis voluptatibus?

Quam ob rem dissentientium inter se reprehensiones non sunt
vituperandae, maledicta, contumeliae, tum iracundiae,
contentiones concertationesque in disputando pertinaces
indignae philosophia mihi videri solent.

Est enim aliquid in his rebus probabile, et quidem ita, ut eius ratio reddi possit, ergo ut etiam probabiliter acti ratio reddi possit.

An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt?
Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;
Quae ista amicitia est?
Bonum incolumis acies: misera caecitas.
Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.